Vissen in Alaska deel I – Blog Johannes Elzinga

Voor Roofmeister Johannes Elzinga is het een droom die uitkomt; vissen in de USA. Veel roofvissers zullen jaloers zijn, wat zeker begrijpelijk is. Johannes loopt op dit moment stage in Alaska en tussendoor zal die zo veel mogelijk proberen te vissen. In deel 1 van deze blog neemt hij jullie mee in zijn eerste sessies op de wateren in Alaska.

Door Johannes Elzinga

Ik denk dat iedere roofvisser hier in Nederland wel droomt van het vissen in de USA. Is het niet voor de large mouth bass (je weet wel, die gulzige baarzen (black bass) met een bizar overdreven grote bek), dan is het wel voor de muskie (het zusje, zeg maar gerust DE ZUS van onze eigen groenjas). Ik kon hier op vroege leeftijd, ik denk toen ik een jaar of 12 was, ook alleen maar van dromen.

Opleiding

Anno 2019, 9 jaar later wordt deze droom werkelijkheid. Ik zit in mijn laatste jaar van mijn opleiding en moet nog een afstudeer stage gaan kiezen. De opleiding die ik volg is  ‘Sportvisserij en Aquacultuur’ op het Zone College, ook wel de Sportvisacademie genoemd.

Roofmeister slaat zijn vleugels uit 😛

Dit is een MBO opleiding met als hoofdthema’s water/natuurbeheer, ecologie, sportvisserij en aquacultuur. Dat laatste is waar ik afgelopen 2/3 jaar de focus op heb gelegd, met name cursussen, lezingen en stages. De meest studenten uit mijn klas of andere klassen kiezen voor een stage in de buurt, het liefst niet eens in een andere provincie. Ik? Ik koos voor Alaska. 😛

 

Stage

Hoe makkelijk dit misschien ook lijkt, het was echt niet makkelijk om te regelen. Dit heeft mij 5 maanden tijd gekost en laten we maar niet beginnen over de bedragen en tegenslagen, dat ga ik jullie besparen. Via mijn vorige buitenlandse stage in Schotland had ik echter een goed netwerk opgebouwd en kwam ik via via bij een bedrijf in Alaska genaamd: Cook Inlet Aquaculture Association (CIAA).

Dit bedrijf is een non profit private company die voornamelijk sockeye en coho zalm kweekt. CIAA is dus een privé bedrijf gerund door een team met verschillende locaties over het Cook Inlet gedeelte van Alaska. Ze kweken sockeye en coho zalm op tot fry’s (2-5cm) of smolt (10-15cm) om deze dan te kunnen uitzetten zodat ze over 3 jaar weer terug komen als volwassen (wilde) zalmen die kunnen gaan paaien.

Nu zul je kunnen denken, waarom kweken ze de zalmen niet gewoon op tot volwassen exemplaren, zoals de Atlantische zalm die overal gekweekt wordt? Wel, dat is verboden in Alaska. Dit alles heeft te maken met de beroepsvissers en de bevolking die van deze vissoorten leven. Alle zalmvissers leggen elk jaar een hoop centen bij elkaar om de privé-bedrijven (zoals mijn stage) te kunnen funderen zodat ze weer genoeg kunnen vangen voor de verkoop. Best goed geregeld toch? In de video hieronder kun je zien hoe dit bedrijf te werk gaat.

Dag van vertrek

Goed, eindelijk is het vrijdag 17 mei, de dag van vertrek, aka D-day. De hele week al aan de dunne, weinig slaap en weinig eten van alle verhalen die ik hoorde van de Amerikaanse security, vliegreis, kwijtgeraakte bagage of je aansluitende vlucht missen. Ik had naast mijn handbagage en ruimbagage mijn hengel koker met hengels mee genomen.

Dit leek mij echt een nummer 1 object voor gejatte goederen. Eenmaal alles ingecheckt en gecontroleerd liep ik naar de gate. 1.5 uur vertraging… fijn. Not! Mijn overstap tijd was 3 uur, op zich te doen zonder vertraging. Onderweg kregen we ook nog een half uur vertraging omdat er iemand een hartaanval kreeg en gereanimeerd moest worden. Maak je ook niet elke vlucht mee… De reanimatie verliep goed en het desbetreffende persoon is weer springlevend.

Uiteraard ging er een hengel mee in de koker (met natuurlijk RM stickers).

Eindelijk geland in Chicago en ik had nog iets meer dan uur om te gaan overstappen tot dat ik bij de security kwam… Het zweet stond tot in mijn bilnaad, want ik had überhaupt nog nooit overgestapt met vliegen, idem voor het missen van een vlucht. Maar goed, de security geeft geen Fuck om je en dus miste ik mijn vlucht.

Het uitzicht op de vele wateren die Alaska rijk is.

Gelukkig kreeg ik mijn verblijf in Chicago en eten vergoed door de vliegmaatschappij en kon ik mijn roes uitslapen. De volgende dag kon ik weer vertrekken richting mijn eindbestemming, Anchorage Alaska.Van tevoren heb ik wel nagedacht en gegoogeld welke vissoorten er bij mijn verblijf aanwezig waren. Op zalmachtige zoals: sockeye en coho kon ik sowieso rekenen, maak je daar maar geen zorgen om.

De beroemde Kenai Lake voor king en coho salmon.

Maar de bass, baars, muskie of walleye? Dat zou nog maar de vraag zijn.  Mijn koffer bestond uit twee dingen: kleding en visspullen. Deze visspullen waren puur basis dingen. Doosje pluggen, shads, groot en klein, wat jig koppen en reserve materiaal

Fishing time

Genoeg geluld over de reis, tijd voor de eerste worpen op onbekend water. Naast mijn verblijf zat een gigantisch groot meer. Eenmaal met wat collega’s en locals gesproken te hebben was dit een super plas voor lake trout, regenboogforel en artic char. De regenboogforellen waren aan het paaien geslagen in de rivieren, dus geldt hier helaas nog een gesloten tijd voor. Gelukkig blijven de lakers en char lekker thuis in de meren en deze kon ik dan ook volop bevissen.

Upper Trail Lake is het meer naast mijn verblijf.

Er gingen 1000 vragen door mijn hoofd. Waar zitten deze vissen? Wat eten ze? Waarom heeft dit water twee kleuren? Met wat ga ik beginnen? Ik kreeg twee stekken aangewezen van de locals, maar ze vertelden dat het nog iets te vroeg was voor de lake trout. Deze vissoort leeft namelijk vrij diep en komt alleen naar het ondiepe om te paaien.

Lake trout, wat een print!

Het maakte mij echt niet uit als ik ging blanken, die vissen zitten er en ik wil vissen! Dat is het enige wat ik wilde. Ik met mijn domme verstand zonder wapen of bear spray al banjerend door het beboste gebied met mijn hengel in mijn hand naar de eerste stek. Motivatie was 100 procent, de voorbereiding nul.

Ik had maar 1 spinner mee en de rest waren shads en pluggen. Goed, hier moest de lake trout zitten, want het was hier dieper met een steil talud. Twee visuren later en nog geen aanbeet gehad. Letterlijk 10 meter achter mij lag verse, warme ontlasting van een zwarte beer. Fack. Ik moet weg hier. Geloof me, moedernatuur wil je niet tegen komen zonder dat je jezelf kunt verweren.

Zalmeitjes

De locals vissen hier graag met ‘bait’ want dit werkte het beste. Met bait bedoelen ze wormen, visjes of zalmeitjes. Dat laatste kreeg ik van een collega, een hele zak vol. Nu ben ik niet het type die naar een dobber wilt staren en vervolgens maar afwachten, dus besloot ik eerst de zalmeitjes te proberen; mocht daar een aanbeet op volgen dan zou ik direct switchen naar een lepel of spinner.

De locals vissen veel met deze zalmeitjes.

Zogezegd zo gedaan, maar die aanbeten kwamen niet en de moed zakte in de schoenen. Wat nu? Moet ik echt nog twee weken wachten tot het ‘de tijd’ zou zijn voor lake trout? Inmiddels was het 10 uur ’s avonds en zou het nog twee uur licht blijven. Mijn geduld raakte op door alleen maar naar die dobber te staren, het was maar weer tijd om een lepel er aan te doen en nog gauw een paar worpen te maken.

Turende naar mijn top en hopen op een aanbeet. Super saai, maar dat is het uitzicht niet.

Eindelijk beet

De 1e worp werd gemaakt en boem, een aanbeet! Man, wat was ik blij! Niet veel later kwam er een prachtige vis naar boven. Ik sprong letterlijk een gat in de lucht! Onthaken, 1000 foto’s maken en weer terug. Eindelijk een vis dacht ik. En de 2e en 3e worp was het ook raak! Mijn geluk kon niet meer op.

Na de eerste aanbeet volgde er gelukkig meer 🙂

Trots liep ik terug naar mijn verblijf want de wekker ging weer vroeg voor de arbeid. De volgende dag gauw gevraagd wat voor soort het was aan mijn collega’s. Het waren allemaal dezelfde soort, genaamd lake trout. Hierbij kon ik een nieuwe soort af kruisen op mijn vislijst van gevangen vissen.

Hopelijk zullen er meer volgen. Stay tuned voor mijn volgende blog op Roofmeister.

Yes, eindelijk de eerste lake trouts weten te vangen.