Megameerval van 244 cm & dikke PECH

Nederland begint steeds meer een meerval land te worden. Jawel, wil je snorremans vangen in NL, dan is dat heel goed mogelijk. Maarrrr… In het buitenland heb je toch wel meer de knoeperds rondzwemmen, bijvoorbeeld op de Rhône in Frankrijk. Meervalvisser Rick Habermehl ging op avontuur met vismaat Tom en beleefde een krankzinnige trip. 

Door Rick Habermehl

Een heerlijke vakantie in Frankrijk. Vismaat Tom en ik hebben allang een visplannetje in ons hoofd zitten. Tja, dat krijg je er van als de vakantiebestemming aan de rivier de Rhône ligt, zo’n beetje het beste meervalwater van Europa. Zo besluiten we de camping voor 2 nachten te verlaten. Het plan is om op de Rhône statisch te bevissen met behulp van een boot. Toms vrouw Anita vindt dit geen probleem en blijft achter op de camping.

Rick vist veel in Nederland op meerval. Volg hem op Instagram, klik HIER. 

Aangezien Tom zijn boot veel praktischer is voor de statische visserij, gaan we die gebruiken en koppelen we die aan mijn auto. Zodra we onderweg zijn zit de sfeer er goed in. Boodschappen, aasvissen, materiaal, bijboot, benzine…. Werkelijk alles hebben we bij ons. Alleen een mogelijke blank zou nog roet in het eten kunnen gooien… Tenminste, dat denken we dan op dat moment.

De Ebro in Spanje, de Po in Italië, over de Rhône hoor je verhoudingsgewijs veel minder en dat is onterecht.

Tom is goed bekend op dit stuk rivier. Als we aankomen vaart hij voor de zekerheid nog een paar rondjes over de stek met de dieptemeter en vertelt dat dit de plek is die hij zocht. Als het voorste anker op zijn plek ligt stap ik in de zodiac om het achter anker weg te brengen. De boot ligt als een huis, we kunnen beginnen!

 

Het feest kan beginnen

Als alle hengels gereed zijn stappen we in de zodiac. Ik vaar, zodat Tom 2 handen vrij heeft om de stukken 40/00 nylon, die als breeklijn dienen, aan te binden. Op welke diepte de vis zich begeeft weten we niet dus variëren in stekken van 7 tot 2,5 meter diepte.

Hier zijn we naar op zoek 🙂

De aasvissen worden aan de montages bevestigd en Tom brengt ze stuk voor stuk weg naar de beoogde stekken. Eerst wordt de dobber op de juiste diepte gezet en dan de breeklijn met een simpel knoopje aan de hoofdlijn bevestigd, waarna ik de hoofdlijn snaar strak boven het wateroppervlakte draai. Het wachten kan beginnen.

De avond valt, het enige wat je hoort is mijn hartslag van de spanning en bizar veel muggen die als een F16 langs je oor scheren. Omdat nachtvissen niet toegestaan is, zullen we de hengels diezelfde avond nog binnen moeten draaien. Er gebeurt verder niet veel…

“We gaan zo binnen draaien”, zegt Tom. “Tsjaa…helaas wel”… Boemmm. Op datzelfde moment krijgt de meest linker hengel een harde tik en buigt langzaam door. Nog voordat we erop kunnen reageren veert de hengel alweer terug en verroert zich niet meer. De breeklijn is niet gebroken. Shittt… aanbeet gemist.

Het vissen met een breeklijn kan uiterst effectief zijn, al helemaal op stromend water.

‘s Morgens vlak voor het begint te schemeren varen we de hengels opnieuw uit. “We zijn nu toch wakker, koffie dan maar?” stelt Tom voor. We genieten van alles wat er om ons heen gebeurt in de natuur die ontwaakt. Nog voordat de koffie op is buigt er aan de rechter kant een hengel krom en veert met de dezelfde snelheid weer terug in verticale stand. Tom springt op, pakt de hengel en begint als een malle te draaien. Als hij contact maakt zet hij de haak. Yesss hangen! De vis neemt direct meters lijn van de reel en Tom moet zich schrap zetten aan de rand van de boot. Na een minuut drillen gebeurt er waar iedereen bang voor is. De vis heeft de haak weten te lossen. Shit! Balen!

De eerste, check die pens!!!

Het is inmiddels half 9 ’s morgens. De zon doet al aardig haar werk. Niet de beste uurtjes om nog een aanbeet te krijgen, zou je zeggen. Toch gebeurt het. Tom pakt opnieuw de hengel en begint de dril. Deze dril is minder heftig, maar minder blij zijn we er niet om. Zeker als we zien wat een vis er aan de oppervlakte ligt. Snel wordt er een stinger koord gepakt en laten we de vis na het onthaken even zakken naar de diepte.

Wauw, wat zijn we hier al blij mee!!!

Na deze vis besluiten we om op te ruimen. De vis wordt zorgvuldig naar het kantje geloodst om hem daar te fotograferen. Bij het op de kant trekken zien we pas wat een buik dit beest heeft zeg…Wat een kanon! Het meetlint geeft 211 cm aan. Dik tevreden besluiten we naar een schaduwrijke plek te varen om aan het eind van de middag weer het water op te gaan.

Die middag is de wind aardig in kracht toegenomen. We besluiten daarom een andere stek te bevissen. Zodra de boot geankerd ligt begint het weer van voor af aan. Speuren op de dieptemeter, stevige takken uitzoeken, breeklijnen plaatsen enz enz.

 

Noodlot

18:30 uur. De eerste hengel ligt. “Dat viel niet mee met deze wind”, zeg ik tegen Tom.  Wanneer hij terug is om hengel twee op te halen, vraag ik hem even te helpen met de aasvis te bevestigen. De vis is wild en ik besluit de vis tegen te houden wanneer hij de aasvis aan de haak bevestigd.

Oef!

Geen werk voor onszelf… Dit moet in een ziekenhuis behandeld worden.

Op het moment dat Tom de haak bevestigt, klappert de vis en geeft Tom een schreeuw. De vis heeft een dreg in de vinger van Tom geslagen, en diep ook! Zo snel als mogelijk pak ik de kniptang en knip de dreg af. Tom klimt de bijboot uit en komt bij mij in de grote boot zitten. “Een PEUK!” zegt hij zich verbijtend.

“Okee… en nu?” De haakpunt is niet zichtbaar. Doordrukken of terugtrekken lijkt ons niet echt een goed idee en al snel komen we tot de conclusie dat dit geen klus voor ons zelf is.  Opruimen en terugvaren gaat zeker nog even duren en daar zit hij met een inmiddels bonkende vinger niet op te wachten.

Tom belt een Franse vriend en ook vismaat die hier vlakbij woont. Hij legt uit wat er gebeurd is en dat een bezoek aan een dokter noodzakelijk is. Niet veel later zien we een boot aankomen. Tom stapt over en ik wens hem sterkte. “Joh, wie weet ben ik over een uurtje weer terug”, roept hij. En ik denk… ‘ja ja…’ Ik ga verder met opruimen, knoop de bijboot vast, haal de ankers op en vaar terug naar de trailerhelling.

Het is 23.00 uur. Na 3 uur wachten in het ziekenhuis is Tom eindelijk aan beurt. Zijn Franse maat is inmiddels huiswaarts gekeerd en ik zal hem ophalen. Als er na diverse pogingen geen beweging in de haak te krijgen is, staakt de dokter zijn pogingen en besluit dat er morgen geopereerd gaat worden in een ziekenhuis 5 kwartier verderop.

Eindelijk kan Tom behandeld worden.

Met een vinger helemaal in het verband gewikkeld haal ik hem op en we komen om 01:00 uur aan op de camping waar zijn vrouw al die tijd op ons zit te wachten. “Ik mag vanwege de operatie niet eten en drinken, maar een kleine Gin-Tonic tegen de schrik kan vast geen kwaad”, daar was gelukkig weer de eerste glimlach van mijn vismaat. Wanneer onze drankjes op zijn gaan we lekker naar bed. Tom zal er samen met zijn vrouw om 05.30 alweer uit moeten om naar het ziekenhuis in Montpellier te rijden. Om 10 uur de andere ochtend krijg ik een appje: “Hij is eruit!” De chirurg is erin geslaagd de dregpunt te verwijderen die 14 uur bij Tom in z’n vinger heeft gezeten.

 

Revanche

Terug op de camping doet Tom z’n verhaal en sluit af met “maar uh… ik ben eigenlijk wel uit op revanche.” “Pardon?” Dit was even het laatste wat ik had verwacht. Maar Tom staat erop en dit keer zullen we vergezeld worden door zijn vrouw Anita. “Morgen vertrekken we”, zegt hij lachend.

De hengels liggen op scherp. Vol verwachting wachten we die avond op de eerste aanbeet. Maar helaas… Hopelijk morgenvroeg meer geluk. De hengels worden binnen gedraaid en de wekker wordt gezet.

Wauw, wauw, wauw!!!

Dan begint het al te dagen. Ik besluit toch nog even terug te kruipen na een nachtje muggen meppen. Veel tijd krijg ik niet. De linker hengel krijgt een tik, gevolgd door een diepe buiging en veert terug. Snel pak ik de hengel, draai de lijn strak en zet de haak. De vis lijkt woest en trekt meerdere keren een enorme hoeveelheid lijn van de spoel waardoor je het gevoel hebt dat je machteloos bent. Eenmaal voor de kant zien we dat we te maken hebben met een serieuze vis. Snel de vis onthaken en aan het stingertouw. Meten en foto’s maken doen we als het licht is.

Een vis in de absolute buitencategorie!

In de ochtend zien we pas wat een lengte deze vis heeft. Tom heeft de 0 van het meetlint vast en ik rol hem af. Wanneer ik de 230 cm passeer vraag ik hem of hij hem wel goed vast heeft, waarop “ja” het antwoord is. Uiteindelijk stopt het meetlint op 244 cm… Wauw, wat een vis! Niet normaal wat een massa!!!

Binnenkort gaat Michiel Pilaar van KWO in Nederland op stap met Rick. Speciaal voor ons Roofmeisters. Lief he?!

Daarna is het Tom zijn beurt als de volgende vis zich meldt. Een dril vanuit de boot is noodzakelijk. De vis wordt geland en blijkt 195 cm te zijn. Wat een afsluiter van deze bizarre vistrip! De hengels worden binnen gedraaid, de boot op de trailer getrokken en de spullen in de achterbak gedaan. De portieren slaan dicht… Het zit erop. Wat een visserij, wat een avontuur hebben we achter de rug. Om nooit meer te vergeten!

 

Rick vist ook heel veel in Nederland op meerval en heeft het spelletje goed door. Binnenkort gaat Michiel Pilaar met hem op pad. Jawel, hij ruilt voor even het karpervissen in voor deze monster roofvis. Stay tuned voor een spetterende sessie die gaat komen. Volg Rick op Instagram, klik HIER.