Ruim 100 zeebaarzen in 2019 voor de zeebaars queen

Buiten guur en donkere dagen. Zeebaarsvissers bijten op een houtje en nemen het afgelopen jaar door. Zo ook Sophie Neitzel van Gunki die het zeebaarsvirus goed te pakken had. Voor de aardigheid hield ze bij hoeveel ze er ving. De teller stopte niet bij de 100.

Door Sophie Neitzel

Elk jaar rond april begint het weer te kriebelen, het is dan weer bijna zeebaars tijd! Hoewel ik deze soort de afgelopen jaren links heb laten liggen voor andere visserijen, trok de zeebaars dit jaar toch weer de aandacht. Met de Ooster- en Westerschelde in mijn achtertuin en de pieren van IJmuiden en Wijk aan Zee in zicht vanuit mijn kantoorraam kon het niet anders: zeebaars werd weer doelsoort van 2019.

Misschien wel de sterkste rover van onze wateren…

Met kneiterharde aanbeten waarna ze vol de stroming in duiken tijdens de dril is elke vis weer spannend, ga ik deze landen? Ik denk dat dit naar ratio de sterkste vis van Nederland is, ondanks dat ze niet heel groot worden. Ze zijn enorm slim en weten ieder gaatje, oesterbankje of onderwater strekdammetje wel te vinden waardoor je de nodige grotere vissen kwijt raakt (en helaas ook mijn grootste dit jaar…).

Vangen wordt bijna bijzaak in zo’n omgeving.

Voor mij is zeebaars vissen pure ontspanning: met slechts één hengel en een klein rugzakje op de fiets naar de waterkant. Ik hoef niet eens vis te vangen om een geslaagde avond te hebben. Bijkletsen met vismaatjes, genieten van de natuur om je heen en zelfs zeehonden die soms komen koekeloeren. Een heerlijke visserij voor na een drukke werkdag – en die betoverende zonsondergangen zijn een regelrechte bonus.

Na heel wat uren aan de waterkant wist ik precies wanneer ik waar moest zijn en bij welke steen ik moest ingooien om beet te krijgen. Het is een visserij die wat dat betreft best nauw luistert: het getij, de windrichting, windkracht, tijd van de dag en tijd van het jaar spelen allemaal een belangrijke rol.

In het donker zijn de grote net wat makkelijker te vangen.

En geen stek is hetzelfde: de ene plek produceert beter bij laag water en is een ‘dagstek’ waar je wadend vist met topwaters, terwijl de stek 100 meter verderop een echte nachtstek is waar je gemakkelijk bij kunt vanaf de dijk, werpend met shads.

Al met al kreeg ik een sterke voorkeur voor de nachtvisserij: heerlijk in je eentje op de stek, de baarzen kort onder de kant en de grotere vissen zijn in het donker net iets makkelijker te verleiden. Ik vis dan ook uitsluitend met kunstaas op zeebaars, gewoon, omdat mij dat meer voldoening geeft.

Sophie is ook een verwoed kajakvisser en natuurlijk wordt deze ook ingezet voor zeebaarsavonturen.

Een dobber beaasd met zagers is natuurlijk rete effectief, maar op de een of andere manier voor mij niet zo leuk als de aanbeten op kunstaas. Dit jaar heb ik vooral gebruik gemaakt van shads: lange maar dunne, lichtgekleurde shads van 10-12cm. De Gunki V2ib in de kleuren wit/zilver, goud en blauw heeft toch echt de meeste baarzen opgeleverd.

De Gunki V2ib was veruit favoriet.

Opmerkelijk dit jaar was een grote ‘feeding frenzy’: de sterns en meeuwen kwamen uit het niets, baarzen volgden niet snel daarna en het water veranderde in een kokende massa. Ik wist niet hoe snel ik mijn shad moest omruilen voor een topwater: het ging los. Echt los. Maar zo snel als dit gebeurde, zo snel was het ook weer gedaan. Ik kon in die 15min net 4 baarzen vangen, maar wat was dit gaaf!

Beauty bij zonsondergang.

Ook ving ik dit seizoen twee keer dezelfde baars (omgedoopt tot ‘de kromme’), op dezelfde stek, op hetzelfde stukje kunstaas, slechts 1 maand later. Het was alweer oktober dat ik mijn laatste baars heb gevangen en ik kijk enorm uit naar seizoen 2020. Toch kijk ik terug op een prima seizoen vanaf de kant, boot en kayak met prachtige aantallen, veel dubbele cijfers, een hoop lol en bovenal mooie vissen.