Sjoerd Beljaars met een zeebaars jackpot in Bretagne

Ken je dat? Opeens zie je een stek en die gaat je 100% vis opleveren. Dat weet je zeker, tot in je tenen. Je hebt nog geen worp gemaakt, maar alles wijst er op dat het hier harken wordt. Zo’n stek vond ik in Bretagne in Frankrijk tijdens mijn vakantie. Een stek uit het boekje, hier moest en zou zeebaars liggen.

Door Sjoerd Beljaars

Zoals sommigen hebben kunnen lezen (klik HIER), heb ik mijn gezin deze zomervakantie stiekempjes naar het Bretonse kunnen mee laten sturen. Mooier ga je kustlijnen niet vinden, zowel voor het oog voor het gezin als voor onze zoute vriend de zeebaars. Die hengel kreeg ik nog net tussen de badlakens, gaspit en badminton rackets weggestopt. Tussen mijn kleding nog wat tackleboxen.

Weinig kusten zo mooi als de Bretonse!

Eén stek stond torenhoog op mijn verlanglijstje. De doorgang van een enorm bassin naar de Atlantische Oceaan. Met de getijden giert het water hier door de nauwte heen naar binnen of naar buiten. Rotsen, een grillige bodem en niet te helder en niet te troebel water. Wat wil je als zeebaarsvisser nog meer… Een eerste poging, van laag naar hoog water, nauwelijks wind en… Niks, ofwel rien! Pas de bar, malheuresement.

Wat ging er verkeerd op die eerste stek, ik zou het nog steeds niet weten.

De keer erna van hoog naar laag en… Merde, geen zeebaars te bekennen. Pfff… Frustratie krijgt dan de overhand. Temeer omdat het van de camping af toch een slordige anderhalf uur heen en terug rijden is. Dan komt vriend en zeebaarsexpert Mourat Akkouh via de App met een interessante optie: “Sjoerd, ga daar naar een hengelsportwinkel, koop een dure plug en vraag vervolgens om stekken.”

De Patchinko die zijn vangbaarheid later dubbel en dwars zou laten zien. Volgens de verkoper ook de beste kleur in deze contreien.

Een waterdicht plan, ik zoek de dichtstbijzijnde zaak, koop een Patchinko oppervlakte plug en vraag de verkoper in een slordige mix van Frans en Engels (Tip: in Frankrijk niet Duits gaan praten :-P) om zeebaarsrijke stukken water. Die krijg ik van de beste man. Een ervan is de bovenstaande, die doorgang dus.

Stek 2, bij aankomst bleek deze weinig interessant te zijn. Een heel lichte stroming, verder niks. 

Wel, die stek kan inmiddels het heen en weer genieten. De tweede die hij geeft is een langgerekt stuk kustlijn in het grootse bassin, hij wijst het aan op de kaart. Ik ga er niet teveel woorden aan vuil maken, de stek ziet er best aardig uit, maar ook hier kom ik van een koude kermis thuis.

 

Game over?

Ik houd het voor gezien, ik mik mijn pijlen straks wel weer op de Europoort. Qua vangsten houd ik mezelf tevreden met krabben en een enkele immense zeester op het strand. Ooievaar aan de zeebaars Francais… Eigenlijk per toeval blijft mijn hengel in de auto liggen en dat is maar goed ook!

Paradijselijke strandjes…

We vinden een prachtig schiereiland dat in de oceaan steekt, hoge kliffen, afgewisseld met oogstrelende stranden. Schitterend. Voldaan van een perfecte stranddag besluiten we nog even ergens te gaan eten. Een leuk restaurantje, direct naast de kust. Meteen bij aankomst overvalt het me. Een stek om van te watertanden, vlakbij dat restaurant.

De plek die mijn hart weet te veroveren, hier zou het moeten gebeuren. Met name links achter het rotseilandje…

Snel die fruits des mer naar binnen slurpen…

In het eettentje nog geen plek, of we even buiten kunnen wachten en dat kan alvast met een drankje. Ik wil hier met geen mogelijkheid weg, dus een volmondig “Oui”! Vlug ren ik naar mijn auto om mijn hengel te pakken… Terug blijkt dat we al aan tafel kunnen… &%$#$$, ik had al wat worpen willen maken. Enfin, dan maar snel een fruits des mer naar binnen stampen…

 

Jackpot

De zonsondergang zet in.

Dan zijn we klaar en geluk bij een ongeluk, het gezin wil dolgraag de zonsondergang zien. Dat kan uitstekend op deze stek. Ahhhh, wat kan het soms mee zitten. Zo op het zicht ziet de stek er behoorlijk link uit. Het gaat om een uitstekend stuk rots met op 60 meter ervoor een rotseiland. Daartussen is het een whirlpool van stroming en golven die tegen elkaar aan knallen. Ik weet dat het hoog water is nu en dat het niet veel verder zal stijgen. Vanaf de eettafel had ik de plek waar ik wil gaan staan al in de smiezen gehouden. Nauwelijks een golf die die stek onbegaanbaar maakt. Perfecto!

Het ziet er veel gevaarlijker uit dan dat het daadwerkelijk was.

Op mijn slippers klauter ik naar mijn uitvalsbasis en inderdaad, eenmaal daar kan me niet zoveel gebeuren. Met het hart in mijn keel kies ik voor een twitchplugje en maak ik mijn eerste worp. Niks, helaas, maar ik maak mij geen zorgen. Stom genoeg werp ik eerst alles af, voordat ik de echte hotspot aan werp. Tja, ik ben een rare.

Geep, een goed teken, er gebeurt wat onder water…

Na verdere, vruchteloze pogingen verwissel ik de twitchplug voor de Patchinko. Dan toch een tikje, gevolgd door een aanbeet. Yes, wat tof! Maar geen zeebaars, deze vis is minder sterk. En inderdaad, het is een een geep, een paar worpen erna weer zo’n vreemde snuiter…

Bam, de eerste. En of ie ‘m moest hebben!

Een goed teken, denk ik nog. Maar het is mooi geweest, nu is het tijd voor de absolute hotspot, een plek achter het rotseilandje dat in de luwte ligt van al die stromingen, golven en white wash… Mooi dat je met die Patchinko extreem ver kunt werpen. Al snel schiet hij door de lucht en valt hij precies waar ik hem hebben wil. Door de afstand en het schuimende water is het echter moeilijk te zien wat er daar gebeurt. Maar dan zie ik toch echt opspattend water achter de oppervlakte plug. Nee joh??? Zal het dan gaan gebeuren?

Niet normaal wat er op dat stukje moet liggen aan zeebaars.

Snel weer een worp, dit keer zie ik niks, maar krijg ik een snoeiharde dreun op de hengel. YES!!! Meteen voel ik de sterke tegenstander! Dit moet zeebaars zijn. De dril voelt heerlijk aan en even later een goed formaat zoute rover. Wauw! Zo blij, maar ik wil meer. De worp erna hetzelfde ritueel, ik weet niet wat me gebeurt.

De laatste, dan vind mijn gezin het mooi geweest en ach, ik ben ook dik tevreden 🙂

Weer een worp en weer een dreun! Nu een beduidend sterkere zeebaars, 100% groter dan de twee eerdere vissen. Helaas, ik los hem. Shit! Enfin, knallen weer en de Patchinko vliegt weer door de lucht. Een paar korte tikjes en… Kebeng!!! Ongelooflijk! Inmiddels is de zon onder en staat mijn gezin koukleumend toe te kijken. Ze vinden het mooi, maar ook welletjes. “Nog één worp… Please!” Smeek ik ze. En jawel, weer een aanbeet, maar de vis blijft niet hangen. Stiekem nog een keer gooien. BAM! Nu wel hangen en weer een prima formaat.

 

Ik kan het nu niet maken om nog door te gaan, dus ik stop. En ik vind het niet erg, want dit is voor mij ongekend, ik ben in de wolken. Maarrrr, was ik doorgegaan, dan had ik zeker weten de dubbele cijfers gehaald. En hoeveel wel niet meer, hoeveel zeebaars lag daar wel niet übergretig opgestapeld? Ik zal het nooit weten… Wel koester ik nu deze stek en zal ik ooit terug keren. A bientot!