Twee baarzen van 53 cm – Tegen alle regels in

Een bizarre dag met alle regels over boord. Een dag dat richtlijnen voor het vissen niet lijken te bestaan. Alsof je denkt met voetbal veel te kunnen scoren door alleen maar te gaan verdedigen. Zo’n dag was het, met een resultaat waar je alleen maar van durft te dromen… Waanzin!

Door Sjoerd Beljaars

Wij hebben inmiddels een flinke groep met Roofmeisters. Gasten die vol gas roofvisproducten testen en daar reviews over maken. Maar er is meer, op de achtergrond denken ze mee, zijn ze een klankbord en proberen we zoveel mogelijk toffe artikelen en video’s met deze gasten te maken. Verspreid over het hele land is dat met iedereen niet even makkelijk.

Rechts onze dappere krijgers uit het noorden 🙂

Twee van hen wonen in Groningen in het hoge noorden, maar laat dit ook nu echte toppers zijn. Johannes Elzinga en Bart van de Walle, mannen die het kantvissen op roofvis tot in de kleine teen beheersen. Het was hoog tijd om weer eens met ze te gaan vissen. Eigenlijk niet echt een reden, behalve dan dat het te lang geleden was.

Wadend op grote baars, als iets populair is.

We zouden gaan vissen op grote baars, wadend. Uiteraard daarbij de technieken die de laatste tijd zo in zwang zijn geraakt. Het C riggen en twitchen, een tubeje hier en daar. Voor Bart en Johannes zou het een rit van 2,5 uur worden naar de stekken en dan besloten ze ook nog eens te gaan voorvissen. Rare jongens, die Groningers. Nee, natuurlijk mooi hoe gedreven je kunt zijn. Tot op het bot.

Een volkomen inspiratieloos gevulde tackle box…

Maar deze sessie(s?) waren alles behalve veelbelovend. Ik herinner me nog het appje van Bart na afloop: “Bereid je voor op een taaie dag.” Ik ben zo beïnvloedbaar als de pest en de moed zakte mij direct in de schoenen. We zouden het gaan filmen, maar ik stelde cameraman Bo Staartjes voor om de apparatuur thuis te laten en ‘vrij’ te gaan vissen. Een no go voor Bo 😛 “Stel je voor dat je je het schompes vangt.” Hij zou gelijk krijgen…

Wat komen zou…

Voor mij was het ook meer dan een uur kachelen die dag. Ik had bizar slechts geslapen en de visdrang zat in een dieptepunt. Eind december ben ik niet op mijn best. Het was leuk mijn matti’s uit het noorden weer eens te zien, maar het diehard vissen stroomde niet bepaald door het bloed. Al helemaal toen ik het water bij de eerste stek zag. Troebel as hell, een doorzicht van nog geen paar centimeter. Baars is toch een zichtjager? Ik keek naar Bart, nam hij mij nou in de maling? Toch verzekerde hij mij dat dit een goede stek was en dat hij hier al eerder in dezelfde condities mooie vissen had gevangen…

Troebele soep.

Bo altijd weer succesvol. Natuurlijk baalde hij een beetje dat het geen baars was…

De bevestiging hiervan liet niet lang op zich wachten, want het begon zowaar te lopen. Wat kleinere snoekbaars, een mooie voor Bo, een kleinere baars voor Bart en ook nog een prachtige dikkerd voor Bart van 46 cm. Ik had niks gezegd. Toen viel de beet er uit en besloten we een stuk op te schuiven.

Idem dito voor Bart.

De eerste beauty, de dag was al gered, maar dit was slechts het voorgerecht.

Op de nieuwe stek was het water zo nodig troebeler. Maar ook hier weer een steil aflopend talud. Qua bodemverloop super interessant voor grote baars, maar toch zaten we er hier niet lekker in. We voelden ook geen mosseltjes op de bodem, hier en daar leek het zelfs modderig te zijn. Toch gaven we het even kans.

Johannes probeerde het veel met twitchbaits, maar hij moest met een genadeloos blank huiswaarts keren, 2,5 uur rijden. En daarna in het Nieuwe Jaar terugkomen en revanche pakken. Wat een baas!

Johannes wisselde tussen twitchbaits en de Carolina rig. Bo en ik stonden te smijten met een simpel shadje en Bart viste soms met een C rig, maar nu vooral met een Ned rig. Die 46 cm baars had hij hier ook al op gevangen. Bart is normaal iemand die van alle technieken op de hoogte is en de meerwaarde snapt, maar de Ned rig moet nog steeds indalen.

Wisselen, wisselen, wisselen. Ik was het volledig kwijt…

Zoals gezegd was ik niet in mijn hum die dag. Ik was onwijs aan het kutten, keer op keer kunstaas aan het wisselen en stond vaak ook doelloos, niet vissend naar de anderen te kijken. Het was weer eens zover… Bo was op dat moment aan het filmen en toen zag ik zijn Ike hengel liggen. ‘Vette looks, eens kijken hoe de actie is van deze stok’, dacht ik bij mezelf, ‘even een proefworpje’. Je weet al wat er gaan komen, maar ik wil het eerst nog even aandikken.

Als je tot over je oren verliefd bent 😛

Ik heb een periode gekend waarbij ik veel hoge 40’ers ving, met elke sessie, meer regel dan uitzondering, een 50’er. Mooie, gedane tijden. Inmiddels is het voor mij elk jaar weer sprokkelen voor die 40’er baarzen. Toch vind ik ze ongekend mooi! En ik ben niet de enige, met de opkomst van de VisTD is de baars een super populaire vis geworden en terecht. Door het hele land wil iedereen die grote units vangen. Kosten noch moeite worden gespaard, een legio van de meest verfijnde technieken wordt ingezet en last but not least, er worden uren gemaakt, nee, dagen, weken, maanden… Je zou er een boek over kunnen schrijven, een hele serie…

De Slick Shad, een allesvanger, maar veel zal je hem niet gebruikt zien worden op de rivierplassen. Ten onrechte?

Terug naar die knakker die daar even een proefworpje maakt, ik dus. Aan de speld een Fox Rage Slick Shad. Een prima shadje, maar tegenwoordig terecht of onterecht in de schaduw van allerlei kreeftimitaties van exclusieve merken zoals ZMan, Megabass, Molix, etc. Ja ja, de baars is een liefhebber van haute cuisine geworden of zijn wij dat 😛 Geen ingewikkelde techniek, shadje laten zinken en bij elke keer bodemcontact een tikje omhoog… BAM!

 

Het onmogelijke is mogelijk

Een logge dreun op de hengel, een grote vis… Hij protesteert en ik hoor zelfs de slip even tikken, terwijl deze behoorlijk dicht staat. Hmmm… Dan dat zenuwachtige getik op de top. Baars? Het zal toch niet… Dan moet het een hele grote zijn. Lang geleden dit gevoel. Heerlijk, I love it. Dan de eerste glimp, ik zie het meteen. Baars. T***ng!

Kebeng!

 

Daarna paniek alom. Ik sta daar in mijn eentje, geen net… Bo wil gaan filmen, maar die grafcamera heeft weer eens kuren. Geen geluidsproblemen dit keer, maar het beeld wisselt naar willekeur van oculair naar lcd scherm… Bart en Johannes hebben een net, zien wat er aan de hand is en komen aangesneld. Ik besluit daar niet op te wachten… De jighaak zit redelijk goed gehaakt, maar je weet nooit. De eerste ‘duimlanding’ mislukt. Kut! De tweede keer gaat het goed. Yesss…

Check die schouders van deze 53’er. Wat een strijder. Zo mooi!

Nogmaals, ik heb eerder 50’ers gevangen, mijn pr staat op 52 cm, maar deze vis is anders. De bouw is nog kolossaler. Dik, robuust met schouders zou je bijna zeggen. Eens te meer vraag je je dan weer af of dit ooit een klein baarsje is geweest. Zo’n vis heeft een heel leven achter zich. Een jaartje of 30, misschien wel meer, wie zal het zeggen? Hoeveel kunstaas heeft deze strijder wel niet aan zij neus voorbij zien gaan, hoeveel snoekenkaken heeft ie moeten ontduiken, hoeveel visjes of, vooruit, kreeftjes zijn er wel niet ten prooi gevallen aan deze rover?

Ik ben compleet uit het veld geslagen en alles verloopt als in een droom met mixed emotions. We gaan meten… Het ongelooflijke wordt bewaarheid… 53,5 cm! Mijn nieuwe pr. Ik heb mijn grootste baars ooit gevangen. Dit met een achteloos worpje zonder ook maar enkele pretentie. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar die van vissen net zo… Dit verzin je toch niet?

 

Oh ja… En dat op een stek waar geen van ons allen vertrouwen in hadden. Geloof het of niet, ondanks deze beauty nog steeds niet. De magen beginnen te knorren en uitgerekend Bart, de meest fanatieke van ons, wil over niet te lang naar de auto om wat te gaan eten. Hij heeft het nog niet gezegd of ook bij hem een kromme hengel.

Koi baars. Nee joh?! Ok, kunnen we nu ook van de lijst strepen 😉

De dril is vreemd te noemen. Eerst dat vertrouwde baarsbonken op de hengel, maar dan ineens een paar runs door de slip. We denken aan snoek, maar we zitten er naast. In het troebele water zien we na een tijdje de eerste glimp. Nee joh?! Baars! Weer zo’n vetzak. Ik moet me inhouden, want ik sta te gillen als een wijf. De vis wordt genet! Yeah! Weer een prachtige vis. Snel op het meetlint. 53 cm!!! Wat is hier gaande? Met ons karma moet het heulemaal snor zitten. Ongelooflijk.

We vissen door en het houdt niet op. Wederom een unit voor Bart. 44 cm dit keer, maar nu een soort koi-gekleurde baars. Ik heb het nog niet eerder gezien, maar volgens Bart komt het vaker voor. Ik kijk mijn ogen uit. Het feest is hier nu over en we keren terug voor een lunch… Deel 2 moet nog beginnen. Ongekend.

 

Het rust signaal

Bij de auto besluiten we naar het heldere stuk van dit waterstelsel te gaan. Een wereld van verschil: water met nu meters doorzicht, in de luwte van de wind en vooral… veel vissers. We spreken er enkelen, maar niemand heeft ook maar iets gevangen… Wij houden het ook maar op een ‘0’. Niet uit arrogantie of stekkenclaim, maar omdat we ons beschaamd voelen ten opzichte van allen die hier voor een aanbeetje staan te ploeteren. Ik al helemaal.

Op het heldere stuk? Niks, noppes, nada!

De tweede helft levert niets op. Het heldere water geeft geen enkele sjoege, nog niet het minste knabbeltje aan een softbait. Ons hoor je niet klagen uiteraard. Opvallend is het wel en het sterkt de overtuiging dat je soms echt out of the box aan de slag moet. De gebaande paden verlaten.

De handoplegging van Johannes! Bijna een Bijbels tafereel 😛

Was ik in mijn eentje geweest, dan had ik dat troebele water nog niet een enkele worp gegund. Ik had die stekken absoluut links laten liggen. Net dat ene worpje was genoeg, genoeg voor mijn pr baars. Terwijl ik absoluut niet in de vibe zat, eigenlijk geen zin had om te vissen. Wil je op zo’n moment je pr vangen? Johannes hoorde het mij op een gegeven moment denken, maar legde zijn hand op mijn schouder en zei: “Sjoerd, tuurlijk wel man. Niet zo moeilijk doen, genieten!” En dat heb ik gedaan, doe ik nog steeds.