Zalm dreggen, flossen en dippen – Blog Johannes Elzinga deel II

Voor Roofmeister Johannes Elzinga is het een droom die uitkomt; vissen in de USA. Veel roofvissers zullen jaloers zijn, wat zeker begrijpelijk is. Johannes loopt op dit moment stage in Alaska en tussendoor zal die zo veel mogelijk proberen te vissen. In deel 1 van deze blog neemt hij jullie mee in zijn eerste sessies op de wateren in Alaska. Klik HIER voor deel 1.

Door Johannes Elsinga

Ik ben nu ongeveer een kleine maand in Alaska en ik zit nog steeds op een roze wolk. Het is zo’n fantastisch gaaf gebied! Vol met natuur, wilde dieren, vissen en veel, maar dan ook heel veel water.

Lente!!!

De meeste diepe meren in de bergen waren nog bevroren, inmiddels zijn die ijsvrij en begint de sneeuw langzamerhand ook te verdwijnen. De ‘smeltwater’ beekjes die ontstaan door het smelten van de sneeuw worden groter, en op de meren/rivieren onderaan de bergen wordt het waterpeil hoger. Dit betekent maar één ding. Lente. Alles wordt groener, gaat bloeien, elanden lopen met de pasgeboren kalfjes over de weg en de zalmen trekken steeds meer land inwaarts. Het is prachtig om te zien hoe de sockeye zalmen de rivieren omhoog sprinten of zelfs springen.

Eland met kalf, prachtig toch?!

Deze zalmen zijn een bron van voedsel voor zoveel levende wezens. Tijdens de trektocht van zout naar zoet komen ze voornamelijk zeeleeuwen en bruinvissen tegen die heel graag deze vissoort eten. Komen ze in de rivier terecht dan zijn ze letterlijk voer voor meneer de beer en de Amerikaanse zeearend.

Beer eet sockeye zalm, check die kleur van die zalm!!

De allergrootste afnemer van deze vissoort? De mens. De beroepsvissers doen het voor de centen en de mensen aan wal? Die proberen het vriesvak te vullen met sockeye filé. Elke visser mag 6 sockeye zalmen per dag mee nemen. Als deze bedrijven waar ik stage loop er niet waren dan zouden er geen zalmen meer zijn hier. Daar ben ik van overtuigd.

Een adembenemende natuur met overal meren, rivieren en beekjes.

Helaas begrijpt nog niet elke Amerikaan dit en is er veel kritiek en discussie over dit soort bedrijven. Ze geven dit soort bedrijven de schuld omdat er haast geen King salmon meer in de beroemde Kenai rivier komt omdat er zoveel andere soorten zalmen worden uitgezet. Of ze vinden het niet milieu-vriendelijk. Of ze zijn bang dat de wilde soorten uitsterven. Gelukkig lopen hier veel onderzoeken voor en krijgen de mensen van Alaska hopelijk binnenkort meer duidelijkheid.

Terug naar de sockeye, die king salmon komt later wel 😛 Er zijn 3 manieren om deze sockeye zalm te kunnen vangen in Alaska. Met een dreg, flossen of met een dipnet. Een dipnet is een soort van vergroot schepnet, zeg maar gerust een mega schepnet. Niet elke bewoner van Alaska mag dit gebruiken. Dit mag alleen als je meer dan 42 mile (67 km) ten opzichte van de dichtstbijzijnde supermarkt woont, dus alleen geldig voor bewoners van Alaska en geen toeristen.

Scheppuh maar…

De ‘dreg’ manier is echt verschrikkelijk. Google de term ‘snaggen’ maar eens. Mensen staan massaal naast elkaar te smijten met een dreg maatje 10/0. Zo hard mogelijk door een school sockeye heen rammen en hopen dat je er eentje haakt.

Gezellig sockeye zalmen dreggen met z’n allen 🙁

Sockeye is van nature een ‘filterfeeder’ wat betekent dat hij leeft van plankton, krill en andere micro organismen. Hij zal dus nooit in een vlieg, plug nog spinner bijten. Vandaar dat de bevolking massaal staat te snaggen. Om toch maar de cultuur van Alaska op te snuiven heb ik dit onder licht protest ook geprobeerd.

Met dit lekker door een school zalm heen rossen…

Samen met 2 locals heb ik 2 uur lopen smijten. Zij hadden niks en ik had er 3. Je zult begrijpen dat ik er mixed emotions bij over heb gehouden. Het heeft niets met sportvissen te maken. Hoe dan ook, die locals waren jaloers en ik weet bijna zeker dat ze de foto expres wazig hebben genomen. De dril was leuk, maar ik voelde me echt schuldig. De manier waarop je deze vissen haakt is onnatuurlijk, de ene keer in de rug, de andere keer in het oog. Ik vond dit dan ook helemaal niets en heb het hier dan ook bij gelaten.

De laatste manier, flossing, oftewel het ‘flossen’ van sockeye. Dit zit eigenlijk een beetje tussen snaggen en het echte vissen in. In sommige rivieren zoals de welbekende Russian River mag men niet snaggen. ‘Gelukkig maar’, dacht ik. Men mag dus wel flossen. Flossen is een soort legale manier van vals haken. Je gebruikt een vlieghengel, loodhagel en een vlieg/streamer.

Flossen, ook een manier die weinig met sportvissen te maken heeft.

Nogmaals, die sockeye zalm is geen grote eter en ligt maar een beetje te apegapen in de rivier. De bedoeling is dat je de streamer of vlieg zijwaarts langs de bek van de sockeye vist en aanslaat als je contact maakt. Je mag de vis alleen houden als je hem voor de kieuwen hebt gehaakt, anders moet ie terug. Al een heel ander verhaal dus dan het snaggen, maar nog steeds vreemd.

Je vriezer vullen met sockeye is toch een beetje eentonig. Vandaar dat ook bijna iedere bewoner zijn of haar vriezer probeert te vullen met heilbot. Je weet wel, van die obesitas schollen. In de haven van Seward, één van de meest toeristische plekken van Alaska, liggen honderden boten. Naast deze privé boten zijn er ook een hoop charters te vinden die men kan huren met een groep vrienden. Hiermee ga je dan naar een plek in de zee waar je heilbot kan vangen.

Met de boot naar heilbotrijke visstekken.

Zelf heb ik ook mijn vriezer kunnen vullen met heilbot. Samen met een collega die bevriend is met 1 van de kapiteins, konden we voor een prikkie mee op zo’n boot. Normaal betaal je 350 dollar en nu maar 80. Vroeg in de ochtend vertrekken, want het is zeker 2 uur varen naar de 1^e stek. Je vist ongeveer zo’n 5 tot 6 uur lang met een hengel die net zo stug is als de bezemsteel van je schoonmoeder 😛 Die gaan niet zo snel krom. Na ongeveer een halfuur gevist te hebben had ik al 2 haaien en een rare vis genaamd quillback rockfish. Zonder pardon wordt de vis voor je onthaakt en terug gegooid. Jammer, want ik had er graag een foto van gehad.

Van finesse vissen weinig te merken hiero 😛

Het heilbot systeem waarmee we visten is vrij simpel. Een flinke blok lood en een monster circle hook, met daaraan een haring. Deze montage liet je zakken tot de bodem en dan was het wachten op de 1e heilbot. Met alle geluk ging mijn hengel goed krom. Dit moest heilbot zijn. En zowaar kwam de eerste heilbot naar boven. Niet groot maar ik kon hem gelukkig afkruisen.

Bizarre bewoner van deze zeeën.

Na een tijdje kregen de anderen gelukkig ook beet. De kapitein wilde al bijna mensen op mijn hengel vis laten drillen. Het ging goed los op de boot en we konden tegen een uur of 3 naar huis varen met ieder man 2 heilbotten en genoeg bier in de mik. Zelf had ik er 3 waarvan 1 echt goed groot was.

Klein maar fijn 🙂

Als ik terug kijk naar de dag zou ik nooit 350 dollar willen betalen. Ik denk dat je voor dat geld veel grotere heilbotten kunt vangen met een boot ergens in Noorwegen. Maar die 80 dollar was elke cent waard. Een 30 dollar tip voor de kapitein en we konden de boel gaan fileren.

Heilbot, woehoe, kan ook weer van de checklist…

Gelukkig kan ik de heilbot van mijn vanglijst af kruisen en kan ik mijn pijlen nu richten op 3 andere soorten. Regenboogforel, vlagzalm en chinook zalm (king). Deze soorten moet ik gewoon vangen voor ik Alaska verlaat.

Stay tuned voor blog 3! J