Gestopt met roken

Eindhoven, de lichtstad van Nederland? Ammehoela! Als ergens het lichie niet uit gaat, dan is dat Rotterdam wel. Dat bleek eens te meer gisteren, toen ik in het donker de Europoort in reed. Ik kon net zo goed mijn koplampen uit doen. Een en al bedrijvigheid, badend in het overweldigende industriële licht… Je moet er van houden. Ik houd er van!

Door Sjoerd Beljaars

Onlangs op Roofmeister twee zeebaarsartikelen. Een van Mourat Akkouh over de visserij op de pieren bij IJmuiden, de ander van Mehmet Buyukyilmaz in de Europoort. Een wereld van verschil qua visserij, maar één ding hebben ze gemeen, het vissen geschiedt in het pikkedonker! Ok, ok, lastig in de Europoort, ik bedoel, op het tijdstip dat het er donker zou moeten zijn…

Mourat, de specialist van IJmuiden!

Bij nacht en ontij zouden de grote beren een stukje van hun argwaan laten varen en eerder geneigd zijn de kanten af te snuffelen voor voedsel. Onderweg naar de Europoort speelde dit zinnetje door mijn hoofd, ik rekende me gemakshalve een 80’er zeebaars rijker.

Bij aankomst natuurlijk gelijk ff met de hoofdlamp de kant afspeuren op duistere silhouetten!

Maar, zoals altijd, knaagde de twijfel. Waar zou ik het moeten gaan proberen. “Mehmet, welke stekken zijn nu goed?”, ik had de tekst al klaar staan in Messenger, mijn duim hing boven de verzendknop, maar ik zwichtte niet.

‘Zelf uitvinden Beljaars, dat geeft veel meer voldoening.’ Zo denk ik er echt over. Net als je dat je aan het big game vissen bent, de gids zoekt de vis, gooit de hengel uit, slaat de vis aan en jij mag dan nog net de vis drillen…

Mijn duim hangt boven de verzendknop…

Ik koos positie aan het Hartelkanaal en begon daar mijn zoektocht. De eerste stek niks, noppes, nada… “Struinen, kilometers maken”, aldus Mehmets bevlogen woorden in zijn laatste blog… Ik verplaats me zo’n 50 meter naar links, glijd bijna uit, maar weet me staande te houden.

Ik vind het al heel wat. En, te droes ende warempel, bij de eerste inzet met mijn Black Minnow is het raak. Raaahhhh… heerlijk die dreun op de hengel en daarna dat intense protesteren van een zeebaars.

Hoe blij kun je zijn?!

2.500 meter over dit terrein? Alleen als ik peuken bij me zou hebben…

Het is geen grote, verre van, maar ik voel gelukshormonen tot in mijn tenen. Op zoek naar die grote baarzen nu! Toch? Ook Mehmet kwam ze tegen die scholenbaarzen, maar voor die grote moet je struinen.  Zelf offerde hij 2.500 meters vreten over die levensgevaarlijk, spekgladde stenen voor die ene 60 plusser. Toen, bij het aansteken van een sigaret, gebeurde het. Een DIKKE BOEM!

Ik zit al weer in de auto terug naar huis. De raampjes zijn dicht, ik ben net drie dagen gestopt met roken.

Sjoerd Beljaars